De naam ‘de Wegwijzer’ komt niet zomaar ergens vandaan.

Wij geloven dat elke leerkracht een wegwijzer is, maar de school zelf is ook een wegwijzer, ja elke christen is een wegwijzer.

Als christen wijs je van je af en niet op jezelf. Je wijst naar de Bijbel en naar de God van de Bijbel. Naar Hem die wél zeggen mocht en kon ‘Ik ben de Weg…” (Joh. 14:16).

Als christelijke meester of juf op onze school heb je de plicht om die weg naar God ook aan te wijzen. Wij achten het als een heel bijzonder wonder dat wij dit mogen doen.

Wij zijn ook verantwoordelijk. Verantwoordelijk als leraren maar ook als kinderen. Dat is één van de pijlers waar onze samenleving op staat.

Ons ideaal is dan ook dat wij onze kinderen de verantwoordelijkheid aanleren zodat ze, als het zo mag zijn, als wegwijzers onze school verlaten. Niet alleen wijs in de dingen van de tijd maar ook wijs in de dingen van de eeuwigheid.

Ten laatste is op onze school ook een ontdekkingstocht te ontwaren.

Het valt bij kleine kinderen van hun gezichten af te lezen als ze de eerste dag op school komen: “waar moet ik naar toe?” Dan staat de kleuterjuf daar als ultiem voorbeeld van een wegwijzer: “Daar is de klas, daar moet je naartoe.”

Wij voeden onze kinderen op om ze wegwijs te maken in deze maatschappij, zodat ze later zelfstandig hun weg kunnen vervolgen op weg naar het voortgezet onderwijs en verder, maar bij ons wordt de basis gelegd.

De leerkrachten hebben een speciale rol in die ontdekkingstocht, u raadt het al: ze zijn de wegwijzers langs de kant. Maar let op: het kind loopt zelf!

Maar het laatste woord over de ontdekkingstocht is nog niet gezegd. Als leerkrachten zijn wij ook op ontdekkingstocht, wat werkt voor welk kind? Waar leren de kinderen het meeste van? Enzovoorts.

Ook wij zijn nooit uitgeleerd. Bij ons op school leren we van en met elkaar.